डिसेंबरातल्या सकाळी
मुंबईचे ऊन जीवाला सुखाने बिलगते
आणि माणसांची गर्दी असते उबदार
तेव्हा मला वाटतं हे तुला सांगायला हवं
तुला सांगायला हवं मी कसा
पक्का बदमाश होत आलोय ते
मी एक अनेक छोटे छोटे कप्पे असलेलं
कपाट बनलो आहे
आणि त्याला देखणं दारही आहे
आतल्या प्रत्येक कप्प्यात एक एक करून
माझी सोंगे आहेत
त्यांची बडबड अहर्निश चालू आहे
आणि प्रत्येक कप्प्यात मिनिएचर पोकळी आहे
तुझ्या सहानुभूतीदार अस्तित्वाची
दररोज मी कोणत्याही एका कप्प्यात असतो
त्या कप्प्यातून बाहेर पडायच्या विवंचनेत
मला कसंही करून जायचं असतं
माझी वाट पाहणाऱ्या दुसऱ्या कप्प्यात
जिथे तू अगोदरपासूनच आहेस
पण, एक दिवस ही सोंगे थांबणार जानेमन
हे मुखवट्यांचे निगोशिएशन केव्हातरी
सपशेल गंडणार
आणि मग प्रत्येक कप्प्यात निर्विकार शांत कलेवर
हा देखणा दरवाजा सताड उघडा
तेव्हा तुला ऐकू येईल माझा मितिहीन आवाज
का असण्याच्या काचातून सुटून
तू विरघळलेली असशील
ह्या चोरट्या दिलखेच डिसेंबरसारखी
