पावसाची अजून एक कविता

बाहेर पावसाची झाड, भिंतींच्या पडद्याडून पोचणारा पावसाच आवाज
परिघाच्या पल्याड जाणवणारा उष्ण तृप्त मृदगंध
कितीतरी कविता येतायेत उमलून
आणि सहज मिटूनही जातायेत
माझ्यासाठी पाउस असा काय वेगळा असेल..

असाच असेल ना जसा होता कित्येक वर्ष
तसंच जमिनीच्या असंख्य छिद्रातून जिरू पहाणारा
दृश्य अदृश्य प्रवाहातून खळखळू पहाणारा
ढगांचे मंडप उभारून मैफिल मांडणारा
वार्याच्या क्रुद्ध निश्वासांतून गर्जालणारा

मग, मी काय लिहेन असं
जे नंतर मलाही आठवत राहील
इतका सवयीचा झालेला पाउस
आणि तरी त्यातून एवढे शब्द का उगवून येतात

हे असेच भिजले रस्ते, दूरवर दिसणारे त्रिमित सघन
मंद पाउस धारांच्या आड येणारे आठवणींचे कढ
तशीच गाणी दरवर्षी जपलेली
तसेच तुषार त्वचेवर उमटू दिलेले
संयत होत गेलेलं वेडेपण

हे सगळं आत्ताही उमटत असेल अजून कुठेतरी
पाउस कोणाचाच नसतो इतका वैयक्तिक
सार्याच रोपांना तो हात देतो
शेतात, बांधात किंवा अपरिचित कोपर्यात

मग अजूनही का अतृप्ती
अजूनही तृषा अनिवार

या सगळ्या पावसाळी कवितांच्या होड्या करून
सोडून देणारे एखाद्या नाल्यात
एखादी होडीने गाठावा तिचं गाव, खूप दिवसात जिथली खबर नाही
एखाद्या होडीने अरबी समुद्राच्या लाटेत जीव सोडावा
एखादी होडी, तिच्यावरच्या अक्षराची शाई फुटून,
कागद फाटून, लगदा होऊन विरघळून जावी पाण्यात
पुढच्या पावसात तेच शब्द एखाद्या रानाफुलात उगवून यावेत