केव्हातरी

एकमेकांना ऐकवत होतो थेंबांचे आवाज
तुझ्या माझ्यातल्या अंतरात पावसाची धून होती
केव्हातरी तो थांबणार होताच बरसायचा
केव्हातरी ओल्या मातीतल्या खुणा पुसायाच्याच होत्या

पेलवणार नाही जगण्याला एवढं स्वप्नांचं ओझं
पायांनी केव्हाच स्वीकारलेलं अधांतर
केव्हातरी मौन गाठणार शब्दांना
केव्हातरी कवितांना मनातच थांबवायचे होते