बाई

तू माझे सारे काने-कोपरे कुशीत घेणारे मायाळू पांघरूण झाली असतीस

तर मी तुझ्या उबट सवयीत गुदमरलो असतो

मला तुझ्या कुशीत बसून तुझ्या ओटीपोटाशी कपाळ घासणारं मांजर बनायला आवडलं असतं

जे कधीही शेपटी उगारून लांब पळून गेलं असतं

अधिक-अधिक स्पष्ट होत जाणारे निरभ्र सर्वंकष एकटेपण

पोखरायला मध्ये-मध्ये मला तुझे सुरुंग पेरावसे वाटतात

आणि मग त्या सुरुंगांच्या कानठळ्या बसतानाच मला तुला दूर लोटावंसं वाटू लागतं

ह्या सगळ्यात तू, हरकामी ‘क्ष’ सारखी नावे-चहरे बदलवत

आणि दरवेळी ती तूच असूनही तुझ्या नव्या ओळखीचे लाख मोहर मला फुटलेले

आणि व्याख्याहीन उत्सुकतेने घमघमणारा रस्ता त्याच सवयींच्या पोचट चौकात

जिथे नात्याचा झेंडा वर्षानुवर्षे उभ्या ध्वजस्तंभावर मान टाकून पडलेला

तुझ्या हरहमेश तूच असण्याच्या स्वायत्त आविष्कारावर टाचून ठेवलेले

कवितांचे टीचभर अवकाश

माझ्या आकलन त्रिज्येच्या वर्तुळात न मावणाऱ्या उन्मन नशेला

बिलगून बसलेली कोण ती?