संध्याकाळ होत येते... दिवसभर घातलेला शहाणपणाचा अंगरखा डाचायला लागतो... जगात दोन नाही तीन प्रकारची माणसे असतात....एक आहोत तिथेच बघणारी..एक आहोत त्याच्या थोडं पुढे बघून कुठे पाऊल टाकायचं ते ठरवणारी....आणि तिसरी म्हणजे या पहिल्या दोघांकडे आणि खूप दूर बघणारी आणि कदाचित कुठेच न जाणारी....खूप दूर पाहिलं कि सगळी पावलं सारखीच भरकटलेली वाटतात. थोड्या अंतरात अर्थाची सुसंगती असते. पण अशी अंतरं जोडून एक लांब पल्ल्याची शहानिशा करू पाहिलं कि एकमेकांत गुंतलेल्या अटळ विरोधाभासांची भोवळ तेवढी येते.
जाणीव, आपण काय करतोय असा प्रश्न हा शाप असतो. कारण त्याला उत्तर नसतं. त्याला फक्त उत्तर म्हणून उभे केलेले तात्पुरते बचाव असतात. प्रश्नाचा जोर वाढला कि ढासळणारे, बदलणारे आणि प्रश्नांचा अजून खोल रुतत जाणारा बाण.... लहानपणापासून प्रश्नाला उत्तर असतं अशी एक अंधश्रद्धा बिंबवली जाते मनावर. मोठं झाल्यावर बहुतेकजण हे पाखंड चालू ठेवतात. पण प्रश्नांना, मित्रानो , तोडगे असतात, तडजोडी असतात किंवा प्रश्न नाहीसे करावे लागतात. पण प्रश्नाचे समाधान करणारे उत्तर असा प्रकार फक्त भारताची राजधानी कुठली अशा प्रश्नांनाच असतो. माणसाच्या कृतीच्या अगम्य मुळात एकदा का प्रश्न घुसले कि प्रश्नाला उत्तर नसतं,,,अनेकदा प्रश्नही एखाद्या धूसर अंधार्या वाटेत जाणवणाऱ्या अनाम भयासारखा असतो.
खोल जात चाललेली संध्याकाळ....आणि या इमारतींच्या जाळ्यात बचावलेला हलका वारा.... शहाण्या माणसाचा मळलेला अंगरखा....
ही आता magic पोएट्री ची वेळ.... म्हणजे संदिग्धतेची भुरभूर वाळू आणि अशब्द संवेदनांची झुळूक यांत दिसणारं ते दूर क्षितीज....एका क्षणाचा उत्त्फुल आनंद आणि त्यानंतर अव्याहत कोसळत जाणे....आनंदाची जाणीव ही माणसाच्या एकटेपणाची मुलभूत जाणीव....ती कशातच येत नाही.....ती देताही येत नाही आणि घेताही येत नाही ....शब्दांचा सारा पसारा ह्या जाणीवेच्या परीघापाशी येऊन थांबतो...पुढे आपण एकटच जायचं, एकटच भोगायचं...आणि एकटच रितं होऊन यायचं किंवा यायचच नाही....
magic पोएट्री ची पहिली ओळ....मी आता रस्त्यावर दिसणाऱ्या कुठल्याही माणसाकडे बघून मस्त हसणारे....
magic पोएट्री ची दुसरी ओळ....मी शहाणपणाचा मळका अंगरखा काढून माझ्या असण्याच्या सुरंगी जाणीवेत फिरणारे.....
संध्याकाळ आता पार खोल अंधाराच्या पोटात गुडूप.... माणसांच्या गरजा, वासना, इच्छा, उत्कंठा, पिपासा, तृषा अशा असंख्य जाणिवांच्या interconnected समुद्रात बेटासारखं उगवलेलं शहर.....
आणि चारी बाजूला या बेटाला तरंगवणारा आणि त्याच वेळी पोटात ओढू पहाणारा तोच interconnected समुद्र. निर्मितीच्या हातात अल्लड खेळणारा विनाश....
हा हा....ही बोलण्याची तहान आहे ती या समुद्रात कुठेही भागणार नाही.... ही तहान नाही...ही नशा आहे.... बोलत राहणं, सांगत राहणं, ऐकत राहणं.... कोण कोणाला आवाज देणार मी....
magic पोएट्री...इथे मीच माझ्याशी गप्पा मारतोय.... मी काळाच्या अनंत किनार्यावर उमटलेली माझी पाऊले पाहतोय....मी प्रत्येक पावलाशी कवितेची श्रद्धांजली देत चाललोय.....
उद्या, परवा, काल , आधीची हजारो वर्षे, येणारी कोण जाणे किती....माझ्या खांद्यावर मला एकही क्षण नकोय..... मी format मारतोय हार्ड डिस्क.... आता फक्त magic पोएट्री चे जीवाश्म इथे उमटनारेत....शहाणपणाचा व्हायरस त्यांना डीलीट करे पर्यंत....
दम मारो दम....मिट जाये गम.... चुकलास मित्रा.....मिट जाये गम तर मग उरणार काय?
दुखाची कलाबूत आहे मित्रा, अगदी नाजूक पण पक्की.... हे सारे निर्मितीचे हुंकार, स्वर, व्रण त्या कोणालातरी चिरत गेलेल्या प्रश्नांच्या बाणाचे, सांगण्याच्या तहानेचे आहेत.... माणसाच्या एकटेपणाचे, त्याच्या भोवतीच्या अर्थहीन खेळाचे दुख जर मिटले तर?
I've got this light
I'll be around to grow
Who I was before
I cannot recall
Long nights allow me to feel...
I'm falling...I am falling
The lights go out
Let me feel
I'm falling
I am falling safely to the ground
Ah...
I'll take this soul that's inside me now
Like a brand new friend
I'll forever know
I've got this light
And the will to show
I will always be better than before
Long nights allow me to feel...
I'm falling...I am falling
The lights go out
Let me feel
I'm falling
I am falling safely to the ground
जाणीव, आपण काय करतोय असा प्रश्न हा शाप असतो. कारण त्याला उत्तर नसतं. त्याला फक्त उत्तर म्हणून उभे केलेले तात्पुरते बचाव असतात. प्रश्नाचा जोर वाढला कि ढासळणारे, बदलणारे आणि प्रश्नांचा अजून खोल रुतत जाणारा बाण.... लहानपणापासून प्रश्नाला उत्तर असतं अशी एक अंधश्रद्धा बिंबवली जाते मनावर. मोठं झाल्यावर बहुतेकजण हे पाखंड चालू ठेवतात. पण प्रश्नांना, मित्रानो , तोडगे असतात, तडजोडी असतात किंवा प्रश्न नाहीसे करावे लागतात. पण प्रश्नाचे समाधान करणारे उत्तर असा प्रकार फक्त भारताची राजधानी कुठली अशा प्रश्नांनाच असतो. माणसाच्या कृतीच्या अगम्य मुळात एकदा का प्रश्न घुसले कि प्रश्नाला उत्तर नसतं,,,अनेकदा प्रश्नही एखाद्या धूसर अंधार्या वाटेत जाणवणाऱ्या अनाम भयासारखा असतो.
खोल जात चाललेली संध्याकाळ....आणि या इमारतींच्या जाळ्यात बचावलेला हलका वारा.... शहाण्या माणसाचा मळलेला अंगरखा....
ही आता magic पोएट्री ची वेळ.... म्हणजे संदिग्धतेची भुरभूर वाळू आणि अशब्द संवेदनांची झुळूक यांत दिसणारं ते दूर क्षितीज....एका क्षणाचा उत्त्फुल आनंद आणि त्यानंतर अव्याहत कोसळत जाणे....आनंदाची जाणीव ही माणसाच्या एकटेपणाची मुलभूत जाणीव....ती कशातच येत नाही.....ती देताही येत नाही आणि घेताही येत नाही ....शब्दांचा सारा पसारा ह्या जाणीवेच्या परीघापाशी येऊन थांबतो...पुढे आपण एकटच जायचं, एकटच भोगायचं...आणि एकटच रितं होऊन यायचं किंवा यायचच नाही....
magic पोएट्री ची पहिली ओळ....मी आता रस्त्यावर दिसणाऱ्या कुठल्याही माणसाकडे बघून मस्त हसणारे....
magic पोएट्री ची दुसरी ओळ....मी शहाणपणाचा मळका अंगरखा काढून माझ्या असण्याच्या सुरंगी जाणीवेत फिरणारे.....
संध्याकाळ आता पार खोल अंधाराच्या पोटात गुडूप.... माणसांच्या गरजा, वासना, इच्छा, उत्कंठा, पिपासा, तृषा अशा असंख्य जाणिवांच्या interconnected समुद्रात बेटासारखं उगवलेलं शहर.....
आणि चारी बाजूला या बेटाला तरंगवणारा आणि त्याच वेळी पोटात ओढू पहाणारा तोच interconnected समुद्र. निर्मितीच्या हातात अल्लड खेळणारा विनाश....
हा हा....ही बोलण्याची तहान आहे ती या समुद्रात कुठेही भागणार नाही.... ही तहान नाही...ही नशा आहे.... बोलत राहणं, सांगत राहणं, ऐकत राहणं.... कोण कोणाला आवाज देणार मी....
magic पोएट्री...इथे मीच माझ्याशी गप्पा मारतोय.... मी काळाच्या अनंत किनार्यावर उमटलेली माझी पाऊले पाहतोय....मी प्रत्येक पावलाशी कवितेची श्रद्धांजली देत चाललोय.....
उद्या, परवा, काल , आधीची हजारो वर्षे, येणारी कोण जाणे किती....माझ्या खांद्यावर मला एकही क्षण नकोय..... मी format मारतोय हार्ड डिस्क.... आता फक्त magic पोएट्री चे जीवाश्म इथे उमटनारेत....शहाणपणाचा व्हायरस त्यांना डीलीट करे पर्यंत....
दम मारो दम....मिट जाये गम.... चुकलास मित्रा.....मिट जाये गम तर मग उरणार काय?
दुखाची कलाबूत आहे मित्रा, अगदी नाजूक पण पक्की.... हे सारे निर्मितीचे हुंकार, स्वर, व्रण त्या कोणालातरी चिरत गेलेल्या प्रश्नांच्या बाणाचे, सांगण्याच्या तहानेचे आहेत.... माणसाच्या एकटेपणाचे, त्याच्या भोवतीच्या अर्थहीन खेळाचे दुख जर मिटले तर?
ही माणसे लगबगीने पळतायेत, एकमेकांशी बोलतायेत, ह्या शहराच्या नाकपुड्यात ते त्यांच्या हालचालींचा ऑक्सिजन भरत चाललेत आणि शहर इकडे तिकडे फेकत चाल्लय माणसे एकेका उच्छ्वासासरशी.... मला कुठलाच अर्थ लागत नाहीये ह्या सगळ्या गोंधळाचा....उसन्या घेतलेल्या क्षणभंगुर स्वप्नांवर, नात्यांच्या एकमेकांना गुंतवत जाणार्या जाळ्यांवर पोसली जाणारी, अडकणारी आणि त्या अडकण्यालाच सापडणं म्हणत जल्लोष करणारी माणसे.... आणि मध्येच एकमेकांच्या असण्याची किंवा नसण्याची सवय मोडली कि अर्थहिनतेच्या निर्वात पोकळीत गुदमरणारी माणसे....आणि मग कुठल्याही गोष्टीचा आधार घेऊन त्या अर्थहिनतेच्या निर्वात पोकळीतून बाहेर पडायची धडपड,,,त्या धडपडीला अर्थपूर्णतेचे कपडे चढवायची धांदल....हा हा हा
सगळ्यात वाईट व्यसन म्हणजे जगण्याचं, त्या खालोखाल दुसर्या कोणाच्या असण्याचं...जाम सुटत नाहीत ह्या गोष्टी...
जरा कधी बाथरूम मधलं फिनेल पिऊन बघा...ती चव किंवा बेचव जशी घशातून खाली जाईल ना तसे फक्त आढ्याकडे बघत पडून राहा....मग मळमळ होईल, ओकारी येईल,,,,थोडं अजून प्या....मग बघा कोणालातरी हाक मारायची लाट उसळून येते अंगभर...पोटात गेलेलं, जगून झालेला किबा जगायचं राहिलेलं सगळं बाहेर पडू पाहता....हात-पाय आपोआप बचावाच्या हालचाली सुरु करतात....आणि आपण मरत नाही फिनेलने .....पण जगण्याचं व्यसन किती पक्कं ते कळेल....
आणि दुसरं कोणी असण्याच्या व्यसनाबाबत तर काय बोला.....आपल्या असण्याची आपल्याला खात्री असते कारण दुसर्या कोणाचा संदर्भ आपण आपल्या असण्याला देऊ शकतो....तो संदर्भ सोडला तर आपली सारी गृहीतके कोसळतात.....
आता गोड काळोख आहे सोबतीला....मी खिडकीच्या चौकटीतून दिसणारे आजूबाजूच्या अस्तित्वाचे आवाज ऐकतोय...
दम मारो दम.... मी आता एक गच्च कश मारतोय गांजाचा....आणि आता मला समोरच्या कोड्याचे अर्थ उकलू लागतील....
हद हद जाये हर कोई...अनहद जाये ना कोई....
हद अनहद के बीच मे रहा कबीरा सोये....
माणसाळलेलं असण्याची हद्द ओलांडली जातीये....संस्कारांचे केविलवाणे आवाज धुंदीच्या बेलगाम हाकांना कुठे पुरे पडणारेत..... दुसरा कश.... आणि आता अनहद.....
कबीरा....कुठे झोपलायेस बाबा....जरा मलाही पथारी पसरू दे......
निवत चाललीये शहराची रटरटती भट्टी....आणि ही उरलेली घोटभर शांतता....थांब जरासा वेळ तोवरी....
आता कश मोजलेले नाहीत....आणि magic पोएट्रीच्या किती ओळी झंकारून गेल्यात.....
शब्दांचे किनारे मागे पडतायेत....स्मरणाचे काटे कुठेही खुपत नाहीयेत..... बोलायच्या तहानेला कवितांचे झरे येऊन मिळतायेत आणि मीच मला सांगत चाललोय, पहात चाललोय उमलणार्या, आणि त्याच क्षणात मनात शोषल्या जाणार्या गाण्यांच्या ओळी.....
निर्मम, निखळ एकटेपण....मायाळू, समंजस मौन.... स्वप्नांचे आवाज ऐकू न येणारी शांत झोप.....
आकाशाच्या निर्विकार कृष्णतेला नव्या दिवसाच्या प्रकाशाची धडक बसतीये.... आटत चाललीये त्वचेला स्पर्शणारी उब....माझे डोळे मिटत चाललेत.... शेवटचा कश.... जाणीव कोसळत चाललीये शांततेच्या खोल डोहात....कानाशी ऐकू येणारा हे एक शेवटचं गाणं...
Have no fear for when I'm alone
I'll be better off than I was beforeI've got this light
I'll be around to grow
Who I was before
I cannot recall
Long nights allow me to feel...
I'm falling...I am falling
The lights go out
Let me feel
I'm falling
I am falling safely to the ground
Ah...
I'll take this soul that's inside me now
Like a brand new friend
I'll forever know
I've got this light
And the will to show
I will always be better than before
Long nights allow me to feel...
I'm falling...I am falling
The lights go out
Let me feel
I'm falling
I am falling safely to the ground
