Friday, December 24, 2010

आत्म्याचा हिवाळा

स्तब्धतेच्या मुळाशी नसे निर्मितीचे समाधान
आयुष्याची मुळे कोरडी आणि न भागलेली तहान

रिता असे घडा समजेचा, कोलाहल माहितीचा
अर्थाचा दाणा नसे रुजलेला, पोकळ साचा

थरावर थर, ओल खोलवर, तृष्णेचे रोप
शब्दांचे कंपोस्ट सडलेले, तण वाढे अपोआप

मौनाचा गारवा, सुखी झुळूक आत्मसंवादी
थडथडे नाडी, वाहे निवांत रक्त-नदी

आसमंत झाला अस्पष्ट, निवाले सगे, सोयरे, मित्र
हा आत्म्याचा हिवाळा, आता दीर्घनिद्रा सत्र

वीरो, मावळो, निवो दिवस अस्वस्थ बेलगाम
जुळो, सापडो, समजो एक सत्य ठाम

प्रतिज्ञा, प्रार्थना, विनंत्या, धमकी धडधडीत
फुक्या म्हणे आहे थंडी बरे झोपणे गोधडीत

हरवलेल्या हिवाळ्याच्या कविता

उंबऱ्याशी आलेल्या दुःखाच्या घिरट्या आहेत शहरावर. खरंतर हा डिसेंबर आहे , जिथे आपण वर्षभराचे घाव हलक्या सुखाच्या रंगीन मृगजळात विसरू शक...