पारदर्शक एकटेपणात

कुणीच सोबतीला नसणाऱ्या
पारदर्शक एकटेपणात
माझा खरं असणंही माझ्यासाठी बनत जातंय
एक सोयीस्कर गृहीतक,
अगदीच हादरून जाऊ नये अस्तिवाचा ढाचा म्हणून

कुणाशी बोलताना मला जाणवत राहतो
मधला तरल पडदा,
आणि समोरचा माणूस बनतो माझ्या मनातल्या
प्रतिमांची नाचती गाती कठपुतली

माझ्या टीचभर कॅनव्हासावर
उमटलेली का निसटलेली रंगनक्षी
आणि मला दिसतात माझेच हात रंगवताना
माझा एक एक अवयव

मितींच्या मर्यादा, काळाचा कायदा
संभ्रमाच्या रेषेवर अर्थाचा वायदा

कुठलाही स्पर्श आता दिसतो आधी मला
आणि मग स्पर्शतो
माझ्या सैरभैर कवितांना दिलंय कल्पनेचं अस्तर
असं होतंय म्हणालो तर निघून जाईल तुमच्या
चेहेर्यावरची ओळ्ख

झोंबी झालाय माझा हसर्या चेहेर्याने फिरणारा
टक्क जाग्या रात्री सुरांच्या वाडग्यात पिणारा

तर्काच्या सुया आणि संदर्भांचे व्हेनटिलेटर
कितीवेळ जगवणार कंटाळ्याचा कोमा

वाजू लागलीये गिटार
आणि मोकळा झालाय रस्ता
आता मला अनोळखीची झूल पांघरुन
भेटायला जाता येईल मला