बा पावसा

बा पावसा,
किती रात्रीं तू अशी सोबत करणार माझी
किती संध्याकाल तुझ्या कृष्णमेघी चौकटीत दडून राहणार
किती कवितांची अनाम बीजे तू मनाच्या इवलाश्या गर्भाशयात रुजवणार
आलास, वेड लावणारा दूर देशीच जादूगार बनून
राहिलास, घरात, वळचणीत. नाल्या-गटारांत,
खड्ड्यांत, डबक्यात, शहरात, शेतात,
माणूस बनून, चिखल बनून
जा ता, तृप्तीचा निसंग फकीर बनून
उरशील, हजारो वर्षांच्या सुपीक गाळाचा ताजा थर बनून
डोंगर उतारांची अप्लाय फुलून मिटणारी हजारो लाळ जांभळी फुले बनून
गाई-गुरांच्या पोटातला वाळलाचार, माणसांच्या हालचालींचे इंधन बनून
कविता बनून, गाणी बनून, डोळ्यातून वाहणारं पाणी बनून

जा आता,
या गच्च शहरात चिखल बनून वाळण्यापेक्षा
बरसून जा अजून बाकी असीम वैरण वाळवंटात
तिथे बनून जा नदीचा इवलासा पण जिवंत प्रवाह
मग परत तुझ्या तीराने वसतील माणसे, राबतील हात-पाय
नव्याने गिरवतील अस्तिवाची मुळाक्षरे
फुलारून येतील जगण्याचे ताजे टवटवीत संदर्भ
या घुसमट शहरातल्या काहीही न उगवणाऱ्या सिमेंटात तडे होऊन उरण्यापेक्षा
कातळ फोड, माती भिजव
कवेत घे तुझ्या अजून तहानलेले करोडो कोपरे
त्यांच्या पापण्यात, देहांत आयुष्य बनून पालवून ये

जा आता,
तुझ्या थेम्बांतून स्फुरलेल्या नद्यांतून वाहिलेला आणि साचलेला
संस्कृतीचा संपृक्त गाळ आम्ही धरणात अडवून ठेवला आहे
तुझ्या अस्तिवावर उभारलेल्या मानवी आकांक्षांची हाडे
आम्ही बांधून ठेवली आहे पुस्तकात
तुझ्या धारातून पोसलेल्या जंगलात उमटलेले आदिम मानवी हुंकार
आम्ही रूढी-परंपरांच्या तालात थिजवले आहेत
ओलसर पानांत आणि भिजल्या देठांत सापडणारे स्वर
चौकटींच्या लगद्यात कुजवले आहेत

जा तिथे
जिथे अजून धरतीची तृषा वाळू बनून वाट पाहते आहे
एका आश्वस्त उद्याची
डोंगरांची सन्यस्त रांग ढगांच्या वादळी आव्हानाची
ललकार ऐकायला कधीची थांबली आहे
तिथे पोच, तिथे नाच,
वाहून कोसळून धरतीच्या रोमा-रोमात साच
आणि उगवून येणाऱ्या अगणित आयुष्यांसाठी
आशेची नवी कविता वाच