हा सगळं उगाच शब्दांचा खेळ बरं. ह्यातून आयुष्याच्या पोकळ ओझ्यात काही फरक पडेल असं नाही. पण जरा २-४ तास बरे जातात. आता अगदी म्हणजे काही वेळेला नकोसाच होतो हा प्रकार हेखरं आहे म्हणा. पण हीच तर मुळात गम्मत आहे ना, कि आपल्याला आवडत नाही त्याच्याशी जास्तीत जास्त जुळवत राहणं, स्वताचे सारे बुरुज शाबूत ठेवणं आणि होईल तेवढा विरंगुळा मिळवणं हेच करायचा ना. मग त्यालाच नाक का मुरडा?
पण आता हे शहाणपण पण नेमक्या वेळी यावा लागता. एकदा शहाण्पानाशीच फटकून वागायची सवय लागली कि मग हळूहळू आपलं कंटाळा सोयीस्कर रित्या दुसर्याच्या पदरात घालायचे बिलंदर उपाय लढवावे लागतात. स्वताच्या भोवती तटबंदी तर उभारता येत नाही कि ज्यामुळे जगाच्या अत्रंग चाळे जामच दिसणार नाहीत, आणि अगदी आपल्याच आत खोल जाऊन पाहता येईल काय आहे काय बाबा हे. पण कान बंद होत नाहीत असे ओपाप, डोळे मिटले तरी प्रतिमांच्या येण्याजाण्याला अडकाव होत नाही. आणि अडवलीत हि दारे जरी, तरी त्यांचा काय ज्यांनी मेंदूचाच ताबा घेतला आहे. मग काय उगाच शहराचे रस्ते गिरवायचे, आयुष्याच्या काळसर कोपर्यात डोकावून दुखालाच नशा करून जगणारीमाणसे पहायची, भोगांच्या उन्मुक्त अविष्कारांकडे लालस होऊन पाहायचा आणि मग आपलंच आपल्या भोवती फाटलेला कोश गुंडाळून डोळे मिटायचे, स्वप्नांच्या जन्मजात शापाला शरण जात.
तुला जाणवतंय हे काय माझे आयाम नव्हेत , हे स्वताच्या भोवती गिरकी घेत नाचणं म्हण. भोवंडून जायला होतं काही वेळा इतकी वेगवान गिरकी.
आता संध्याकाळ येईल, म्हणजे आठवणींच्या तावदानावर अस्तरंग पहायची वेळ. मग रात्र येईल जिचं काय करायचं हे ठाऊक नाहीये मला.
तू हे वाचशील तेव्हा असं वाच जसा कोण दूर देशातल्या लेखकाने लिहिलंय. ओळखींचे संदर्भ जोडले कि अर्थ परका होतो, लिहिणार्याला आणि वाचाण्यार्यालाही. तू अनोळखी बनून सुद्धा सावली होशील माझी?
शांत आहे आता, दूर कुठले आवाज जन्म घेतायेत, तुझे शब्दही आसपास आहेत कुठेतरी,
'तू कुठेही कसाही आणि अगदी दुसर्या कोणाचाही असलास तरी माझा असणारच आहेस, माझं वाट पाहणंही इतका सोपा नाही राजा, वेदनांचे मोती जगण्याच्या संथ चेहर्याखाली अलवार सांभाळून ठेवलेत, जेव्हा तू येशील तेव्हा उधळून द्यायला. ' तू म्हणालेलीस असं कधी.