हा फक्त गोठलेला काळ आहे.
बदललेलं काहीच नाही.
आपण प्रतीक्षा करतोय
ती आपल्याला स्तिमित करणारी कूसपालट नाही ही.
हा फक्त कोमा आहे, जिथे आपण आहोत पहडून
पण आपली बोटं, आपले पाय, आपल्या किडन्या, आपली आतडी
जिवंत आहेत, धीर धरून आहेत कि
हा माणूस उठेल आणि परत धावू लागेल,
परत बकाबका खाऊ लागेल,
परत खदाखदा हसू लागेल,
गळ्यात गळे घालून रडू लागेल,
विकत घेईल, विकत देईल,
स्वप्ने रचील, कर्जे घेईल
दिवस-रात्र एक करेल, परत म्हणेल
हवंय, हवंय
त्या भरोश्यावर हा आहे मेडीकली इंड्यूसड कोमा
उठेल तेव्हा हा नवबाजारसमाजसमूह
आपल्या अंगभूत पाशवी चैतन्याने
भरून टाकील शहरे,
वितळवून टाकेल हजारो वर्षे थिजलेले बर्फ
आपल्याच आकांक्षांच्या असह्य गरमीने.
तोवर,
मरणाच्या आदिम भीतीने
सुखाच्या शोधात घातलेला नवा खोडा
चुकवता यावा, सोडवता यावा ह्यासाठी
आपण दबा धरून आहोत.
आपण तेच जनावर असू, जे आधी होतो,
हा फक्त पॉज आहे,
पृथ्वीच्या अनभिषिक्त सम्राटाने पुढची एन्ट्री घ्यायच्या आधीचा.
