पाऊस पडतोय बाहेर. म्हणजे मी तो बघतही नाहीये. त्याचा आवाज ऐकायला
येतोय फक्त, इमारतींच्या पत्रा-झडपांच्या वरून अनेकगुणित होणारा पावसाचा मूळ
आवाज. दिवसभर पडतोय पाऊस, ओल आल्यागत हवा, आणि जाग न आलेला दिवस.
फार प्रखर उजेड येत नाही ह्या घरात, आणि अशा पावसाच्या दिवसात दिवसाही
घरात उबदार अंधार, खिडकीसमोरचे भाग सोडले तर. उजेड येत नाही, पाऊस येत नाही,
खिडकीतून दिसतात बाकीच्यांच्या घरांच्या खिडक्या, आवाज ऐकू येतो पावसाचा, तडतड.
आता आवाज ऐकायला येतोय तो ऐकत झोपणार. पावसाच्या आवाजाचं भय आदिम आहे
का आपल्यात? म्हणजे आपण झोपलो, आपलं लक्ष चुकलं आपल्या भवतालावरचं आणि मग हे
पाणी एकदम आपल्या गळ्याशी आल्यावरच जाग येणार आपल्याला?
आपला बिछाना हे बेट आहे आणि त्यावर आपण अर्भकासारखे पडलो आहोत आहोत
आणि हा अविरत पडणारा पाऊस शेवटी खिडक्यांतून आत येईल, हळूहळू
साचत जाईल आपल्याभोवती. आपल्याला त्याचा आवाज आणि आपल्या स्वप्नांचा आवाज कळणार
नाही वेगळा. ते पाणी आपल्या बिछान्याला स्पर्श करेल, आपल्याला स्पर्श करेल, आपल्याला
सामावत घेईल.
ग्रेस म्हणतो,
नाहीच कुणी रे आपले
प्राणांवर नभ धरणारे
दिक्काल धुक्याच्या वेळी
हृदयाला स्पंदविणारे
एकटा आहे मी, हाक मारावी कोणाला ते एक वेगळं बेट, आणि सगळेच
पाहतायेत वाट केव्हा पाणी त्यांना स्पर्शेल. आपणही वाट पहावी आपल्या पाण्याने
आपल्याला पोटाशी घेण्याची.
