रस्त्याच्या कडेला वाढणारा एक मुलगा
त्याचा एक अखंड बेवडा बाप
कधीतरी आलेल्या मायेच्या अल्कोहोलिक उमाळ्याने
द्यायचा पोराला ५ रुपयाचं नाणं
आणि परत पडून राहायचा नशेत धुत्त...किंवा बिडी पेटवून
कुठेही बघत रिकाम्या गर्द नजरेने झुरके मारत बसायचा....
पोरगा पळत जायचा...
रस्त्याच्या धुतल्या-न्ह्याल्या माणसांच्या पायातून वाट काढत
सरकणारी चड्डी सावरत, झिपर्या आवरत
तो स्तब्धपणे उभा राहायचा वडापावच्या खमंग वासाने....
मग खेकासणाऱ्या दुकानदाराच्या हातात लुप्त व्हायचं
पाचाचा नाणं, आणि हातात यायचा वडापाव आणि मिरची
मग पुढचे काही क्षण गाठ पडायची हाताची-तोंडाची
बोटही चाटत संपायचा वडापाव
निवायचा पोटातला डंख
मग परत गाठायची रस्त्याची कड, गोल गोल फिरवायचा टायर
किंवा हात पसरायचा ओशट केविलवाणा स्पर्श करत
चेहेर्यावर पसरत पोरके केविलवाणे भाव
आजही बापाने दिले ५ रुपये,
मुठीत घट्ट पकडून तो वडापावच्या दुकानासमोर उभा राहीला
बापाची माया आणि नशा होती तेवढीच....
५ रुपयाच्या नाण्याचा जड बंदा स्पर्शही तसंच....
भूक तेवढीच पोटात, किंचित वाढलेली वाढत्या वयात, वाढत्या थंडीत
आज वडापाव तेवढा आला नाही हातात....
फक्त खमंग वास तेवढा घुसला नाकपुडीत,
तो कालही फुकट होता आणि आजही......
-
मागच्या वर्षी कधी वर्तमानपत्रात, कधी फेसबुकवर मी ‘हंडाभर चांदण्या’ बद्दल वाचलं होतं. मग केवळ १०० रुपये तिकिटात आपल्या शहरातील नाट... -
तिथे जे डोंगर आहेत तिथे आपल्याला जायचं आहे, ते डोंगर, ज्यांच्या अस्तित्वाच्या रेषा दिसतायेत धुकट धुकट, तिथे. तू.सोबत चाल किंवा एकटा आपापला ...
-
अनंतचतुर्दशीला घरात बसून धातुकी कंपने अनुभवताना मी हे विचार सुरु केले. मनोरंजन किंवा closure हेच त्याचे प्रमुख उद्दिष्ट आहे, पण झालाच त...