न सापडलेल्या जगण्याचे दंश

अवेळी जन्मलेल्या बालकासारखा सुरु होणारा
प्रत्येक दिवस, आणि जागं होण्याच्या पहिल्या क्षणावर
उमटलेले डंख, कुस्करलेल्या स्वप्नांचे
मग त्यानंतर निसटत जाणारा दिवस, स्वतःच्या प्रतिमांच्या
लंपट पाठलागात
स्पष्टीकरणे आणि गनिमी कावे यांनी उभारलेली सोयीस्कर तटबंदी

गुरफटून घेणं स्वतःला एखाद्या बिनडोक चादरीत
आणि आढ्याकडे बघून प्रोजेक्ट करत राहणं नकोनकोसा भूतकाळ
हव्याहव्याश्या उद्यामध्ये
स्वतःभोवती आखत राहणं मिस्टिक वर्तुळे आणि झाकत राहणं आतला
फाटका कारभार
शब्दांच्या ढीगभर उदबत्त्यांच्या धुरात
शब्दांच्या वळत जाणार्या हारात
दररोज निरोप देणं स्वतःला, आणि नंतर स्वतःच्याच मानगुटीला बसणं
त्रस्त समन्धासारखे

दररोज घेणं वर्तमानपत्री दैनिक उत्तेजक
आणि पळवू पाहणं आपला घोडा भरधाव
शाबित करू पाहणं आपलं त्यांच्यातलं एक असणं
त्यांच्या स्पर्शाचा विटाळ जपत बसताना

अर्थहीन वारुळांच्या गावात बीळ करून राहणं
उपमा-उत्प्रेक्ष्यांच्या काल्पनिक जगात फणा उभारणं,
वास्तवाच्या विस्तवावर पोळलेली कातडी कात म्हणून टाकत

चिंचोळ्या खिंडीवर पहारा देत राहणं
रसद देत राहणं स्वतःला जगत असण्याच्या हमीची

खुरट्या वेदनांच्या लंगड्या कल्लोळात
ओरबाडून घेणं स्वतःला
आणि उसने घेणं बाकीच्यांचे घाव
न सापडलेल्या जगण्याचा दंश होत नाही म्हणून