उत्सर्जन

उत्सर्जन' आणि 'सर्जन' हे शब्द एकच मुळापासून उगवले असावेत...
तसं दोन्ही होण्याच्या प्रक्रियेत फारसा फरक नाहीये...
फरक असेल, असला तर तो कशापासून काय होता ह्यात आहे....

लिहिणारा दोन्ही करत असतो, 'सर्जन' आणि 'उत्सर्जन'
जगण्याच्या सलग अवस्थेत काय काय आदळत असता आपल्यावर...
घुसत असता आत, काही शोधत असतो टे मिळत नसतं...
काय काय साचत असता, पचत नसतं, पचले तरी त्यातही काही टाकाऊ बनत असता..किंवा एकट्यानेच न सोसवणारा
मग लिहितो...उत्सर्जन...
म्हणजे संध्याकाळी, पावसाने दिवसाचे सगळे प्रहर व्यापून टाकण्याधी काही दिवस तो नुसताच आभाळ भारत बसतो...
मग दाट सावळ्या ढगांच्या कडेने रंगांची महिरप बनते...
अल्पस्वल्प निळ्या आकाशात उरलेला प्रकाश....आणि त्याला तितकीच साथ देणारं झाकोळ
थेंब थेंब पडत राहतात, पावसाला स्वतःला एवढाही धरता येत नाही आवरून
उंच इमारतींनी व्यापलेल्या त्रिमित सपाचे मधून आकाशाच्या दिसणाऱ्या तुकड्यात हा असं खेळ रंगलेला
वारा मानेवरचे घामाचे थेंब स्पर्शात राहतो ... मग चुकार झुळूक शर्टाच्या आत शिरून त्वचेला छेडत रहाते ...
संवेदना एकट्याच भोगता येत नाहीत .... त्यांचे सिग्नल्स बनवून प्रक्षेपित करावे लागतात
आणि कोणीच त्या सिग्नल्सना रिसीव करत नसेल तर....

शब्दांना पोरकं सोडलं तर ते केविलवाणे वाटतात....

शब्द्नाचा थर बायपास करून नेमकं काय वाटतं तिथ पोचला पाहिजे....
जे जाणवतं त्याचे लगेच शब्द होतायेत....काय करायचेत एवढे शब्द...
आहे जागा म्हणून मांडत राहायचे....

बरंच हलकं झालं पोट, म्हणजे मेंदूतला पोटाचा भाग....
आता परत चरायला मोकळा आणि नंतर उत्सारजायलाही..