संसर्ग

आत्ता तरी थंड आणि निर्विकार आहे,
थोड्याच वेळात तो माणसात जाईल,
चालायला लागेल स्तब्ध पाने झुलावणाऱ्या झाडांजवळून
मग त्याला जाणीव होईल कि त्वचेवर उमटतायेत शब्द अजून
अजूनही शांतता घुसली नाहीये पेशींच्या केंद्रात

मग लोटच्या लोट उनाड कवितांचे
शब्दांच्या तरल अस्तिवाचा स्पर्श
आणि स्वतःच्या नपुंसक अनुभवांची विदारणी
तो बसलेला किंवा उभा सापडेल
कुठल्याही कोपर्याच्या मर्यादित संदर्भ चौकटीत
त्याच्या असण्यावर जाऊ नका
त्याच्यापाशी एकूणच जाऊ नका

जगाला शिवायचे तात्विक कपडे मापत बसला असेल तो
किंवा माणसाच्या स्वभावाला पहात असेल
तटस्थतेच्या सूक्ष्मदर्शकाखाली
हे असले येडझवे धंदे

कोणाशीही बोलत बसेल चिक्कार जुन्या ओळखीसारखा
नाहीतर निघून जाईल अनोळखी मुखवटा ओढून चेहेर्यावर

चिमटीभर दुखालाही सजवेल
उद-धूप लावून
बोजड वांझ प्रश्न फेकेल
दुखाच्या कल्पनीत अस्तिवाला सुरुंग लावू जाल तर

चालू द्या त्याला तो बरंय लांब आहे आपल्यापासून
उगाच व्हायचा संसर्ग आणि
आपलेही दिवस उजाड व्हायचे
प्रश्नांचे निवडुंग उगवून