उगाच

हा असा इथे आलोच कसा,
अबब हे एवढे भलेमोठे रस्ते, हि वेगवान धावणारी वाहने, आणि हि माणसे सतत काहीतरी शोधणारी..
इथेच कुठेतरी जन्म झाला म्हणे माझा, मग वाढलो आपसूक, आणि आता भांबावलो आहे...

म्हणजे खूप पूर्वीपासूनच हि हुशार माणसे चालत होती, त्यांच्या स्वप्नांना जोपासत होती
मग त्यांनीच ठरवलं कि जोडून टाकू एकमेकांच्या गरजांना
मग उभा केलं त्यांनी एवढा मोठा डोलारा, मधमाशीच्या पोळ्यासारखा
कामकरी माशा आणि राणी माशी,
कामकरी माशा गुन गुन करत हिंडत असतात शहरभर
राणीमाशी देत असते आकार पोळ्याच्या मधाळ अंतर्भागाला
मी कसा आलो इथे, राणी माशी म्हणून का कामकरी माशी म्हणून कि मी सापडलोय पोळ्यात निरुपयोगी मेणासारखा

हा एवढा प्रकाश कुठला, हि एवढी निवांत गुळगुळीत वस्ती
हा घामट वास कुठला, हि बेजार पिचली माणसे

का असा हवेला दारुगोळ्याचा वास येतोय
झाडांच्या पानातून विमानांची घरघर का ऐकू येतीये
कवितेच्या ओळींतून का ऐकू येतायेत अर्थहीन प्रश्न
देवळात सांगाडे का उभे करून ठेवलेत

कोणीतरी तासत बसला आहे आयुष्याला
बरंच तात्विक रंधा मारून कस गुळगुळीत केलं आहे सगळं
कोणीतरी रंगांचे समुद्र ओतता आहे माणसांवर
आणि ओळखी बदलतायेत रंगाच्या छटा बदलताना

गच्च डोकं धरून बसावा झाडाच्या गार सावलीत
तर तिथे झाडांचेच हुंदके ऐकू येतायेत
पाडू गेलो भूल थेटराच्या अलिशान पडद्याची
तर दिसतायेत बरेच पिचके देह

आईची आठवण येतीये खूप
समोरची बाळाला पाजणारी भिकारीण पाहताना
दर वर्षी एकाने वाढवते कळप
आई आणि बाई दोन्ही होत रहाते आलटून पालटून

आता गहिरी नशा लोटून द्यावी या शहरावर
एक गच्च कश मारावा गांजाचा
धुराचे अपार लोट ढकलून द्यावे या शहरावर
मग दारूचे सर साठे बरसवून टाकावेत
जीव घेऊन वाजवावा ताणलेला चामडी ढोल
रस्ते रस्ते थिरकत्या पावलांनी भरून जावेत
भिडवा शरीराला शरीर
ओठाला ओठ
मादीला नर

कोपर्याकोपार्यात बारबेक्यू लावावेत
सार्या कोंबड्या, बोकड, शेळ्या आणि जमेल ते
अगदी निरुपयोगी माणसांची आतडी
लावावं भाजायला आहे नाही त्या झाडांची भट्टी पेटवून

मग जंगलं तोडावीत
डोंगर खुडावेत
समुद्रात ढीग ढीग माती फेकून द्यावी
सपाट जमिनीवर बांधावेत अलिशान महाल
सजवावेत झुंबर, गाड्या, तावदाने आणि कळस बांधून

रात्र समजणार नाही एवढा प्रकाश सोडावा सगळ्यावर
दिपून जावेत डोळे आणि अंधाराचीच ओढ वाटावी

एवढा सगळं झालं कि बघतो
कोण कोण शिल्लक उरलंय
गप्पा मारत बसू