देहभर तुझ्या दंशांच्या खुणा
आणि मनात फुटलेलं तुझ्या अस्तिवाचा वारूळ
तुझं अर्थ कळतच नाही मला,
फक्त गुरफटला जातो तुझ्या माझ्या सोबत असण्यात.
तुला-मलाही हि अशी शब्दांची चढलेली भूल,
तुझ्या देहाच्या अलवार वळणांचा मदिर कैफ
आणि जगाच्या प्रघाताना विसरलेली बेईमान रात्र..

हि देहभूल उतरेल आणि मग मी पाहीन आत्ताच्या
बेभान आवेगांकडे ते माझे नसल्यागत...
मग हे सारे प्रहर सहज मागे सोडत
मी माझ्या मुक्त मोकळेपणात....
कळेल तुला याचा अर्थ...
एकमेकात भिनत जाताना आरपारही जात असतो आपण एकमेकांच्या...
निखळ पारदर्शी होऊन गेलो एकमेकांना तर ओळख उरेल का एकमेकांची....
तुझा अर्थ उमजेल न उमजेल...
तू माझ्यातल्या आभाळाला माझ्या मुळांशी जोडणारी रेघ आहेस...
तुझ्यापेक्षाही जास्त उत्कट प्रतिमा तुझी...
तुझ्या शब्दांहून गहिरे तरंग मी माझ्या प्रतीबिम्बावर सोसलेले....

इतक्या सहज उमटू देतीयेस मला तुझ्यावर
इतकी का तूही पार गेलीयेस स्वतःच्या कोणीतरी असण्याच्या...
का कळतच नाहीये तुला कि
मी मलाच शोधतोय तुझ्यातही
तुझा संदर्भ तर कधीचाच मिटून गेलेला...