त्या अंधाराचं काय,
शब्द उधळून झाल्यावर सांगायच्या राहिलेल्या अर्थाचा अंधार....
माणसांच्या असण्याच्या ओझ्याने गुदमरलेल्या शहरात
सापडणारे विरळ एकटे कोपरे.. आणि हळूहळू त्यांच्याही साम्राज्यावर
पडणारा गर्दीचा एकरकमी घाला....
इतके चेहेरे, गोरे, काळे, देखणे, फेन्गाडे, रंगीत, कोरे-करकरीत
अवयवांच्या लयीत सामावलेले इच्छांचे स्वैर संगीत
त्यातल्या कुठल्याही चेहेर्यावर नाही ओळखीचं प्रतिबिंब
कुठल्याच ओठांच्या कडांवर नाही दुमडलेले स्मित
कुठल्याच सुरात नाही आपल्यासाठीची दोस्तीवजा हाक.....
ही पराग्रहाची वस्ती कि काय.... का हे क्लोन फिरणारे
आपल्याच अंशांची स्वायत्त अनोळखी अभिव्यक्ती मिरवत
बाजूला पाहतो तो काळाच्या अक्षावर सरकून मीच दिसतो मला
मोठा होण्याच्या अलवार स्वप्नात गुंगलेला छोटा मुलगा
त्याचे कोवळे विश्वास मला कुठेच सापडत नाहीत माझ्या सद्य काटेकोर तार्कीकतेत
मान वळवतो दुसया बाजूला तेव्हा दिसतात आपणच कोणाला सांगितलेले शब्द
झुकल्या खांद्यानी थकून भागून माझ्याकडे परत येणारे
शहाणपणाचे कुंपण लावून मी अडवून धरतोय त्यांना
टाळतोय आजूबाजूला कुठेही बघायचं
नजर लावून धरलीये पायाखालच्या मातीच्या तुकड्याशी घट्ट
तीही सरकली तर....
Saturday, October 16, 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)
आजचे मरण उद्यावर ढकलले
आजचे मरण उद्यावर ढकलले , तसे उद्याचे कलले किंचित परवावर , आणि परवाचे अंशतः तेरवावर टीचभर जागा झाली तिथे थोडे बूड टेकले खोल श्वास घे...
-
मागच्या वर्षी कधी वर्तमानपत्रात, कधी फेसबुकवर मी ‘हंडाभर चांदण्या’ बद्दल वाचलं होतं. मग केवळ १०० रुपये तिकिटात आपल्या शहरातील नाट...
-
तिथे जे डोंगर आहेत तिथे आपल्याला जायचं आहे, ते डोंगर, ज्यांच्या अस्तित्वाच्या रेषा दिसतायेत धुकट धुकट, तिथे. तू.सोबत चाल किंवा एकटा आपापला ...
-
अनंतचतुर्दशीला घरात बसून धातुकी कंपने अनुभवताना मी हे विचार सुरु केले. मनोरंजन किंवा closure हेच त्याचे प्रमुख उद्दिष्ट आहे, पण झालाच त...